Ντομάτα από την Πολωνία και το Βέλγιο στα ράφια των σούπερ μάρκετ στα Τρίκαλα!
Πρόκειται για μια πραγματικότητα η οποία διαπιστώνεται όχι μόνο στα ράφια των πολυκαταστημάτων της πόλης μας αλλά και όλης της χώρας.
Το ερώτημα αναμενόμενο: Πως γίνεται να παράγουν και να εξάγουν ντομάτες χώρες, όπως το Βέλγιο και η Πολωνία που οι κλιματολογικές συνθήκες δεν ευνοούν την καλλιέργεια και όχι τα Τρίκαλα και γενικότερα η Ελλάδα;
Η απάντηση είναι πολυσύνθετη με σημαντικότερο αποτρεπτικό παράγοντα το υψηλό κόστος παραγωγής στη χώρα μας που κι αυτό με τη σειρά του είναι απόρροια διάφορων παραμέτρων:
…Υψηλό κόστος παραγωγής λόγω του ασύγκριτα υψηλού κόστους ενέργειας.
…Υψηλό κόστος παραγωγής λόγω υψηλού κόστους στα αγροεφόδια.
…Υψηλό κόστος παραγωγής και εξαιτίας της έλλειψης οργάνωσης μέσω ομάδων παραγωγών για την προμήθεια φθηνότερων εφοδίων αφενός και για την προώθηση των προϊόντων, αφετέρου.
…Υψηλό κόστος παραγωγής λόγω της έλλειψης έρευνας αφού δεν επιτυγχάνονται οι αναγκαίες στρεμματικές αποδόσεις για να καταστεί κερδοφόρα μία επιχείρηση θερμοκηπιακών καλλιεργειών. Η περιβόητη σύνδεση της πανεπιστημιακής έρευνας με την πραγματική παραγωγή εξακολουθεί να παραμένει ένα ωραίο σύνθημα χωρίς κανένα σοβαρό ουσιαστικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα, παρότι ο κλάδος μαστίζεται από το έντομο τούντα κανένα ερευνητικό ίδρυμα της χώρας δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την αντιμετώπισή της.
Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που καθιστούν υψηλότερο το κόστος παραγωγής στην Ελλάδα σε σχέση με το Βέλγιο ο παραγωγός του οποίου παράγει φθηνότερη ντομάτα και την στέλνει παρά το υψηλό μεταφορικό κόστος, μέχρι την Ελλάδα και την πουλάει φθηνότερα σε σχέση με την εγχώρια, στα δικά μας σούπερ μάρκετ.
Σ’ αυτή την πραγματικότητα το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων απαντά με πρόγραμμα για κατασκευή θερμοκηπίων παρότι η Καρδίτσα (όπου εκλέγεται ο Τσιάρας) απέχει λιγότερο από 15 χιλιόμετρα από τα Σερβωτά όπου υπάρχουν αμέτρητα στρέμματα θερμοκηπιακών εγκαταστάσεων οι οποίες παραμένουν ακαλλιέργητες λόγω ακριβώς του υψηλού κόστους παραγωγής, οπότε θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι η κατασκευή ενός θερμοκηπίου αλλά το κόστος παραγωγής και η έρευνα για να καταστεί ανταγωνιστική η παραγωγή προϊόντων.
Ας πάρουμε όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Ως το τέλος του έτους αναμένεται να έχει προκηρυχθεί το πρόγραμμα στήριξης της θερμοκηπιακής καλλιέργειας ύψους 600 εκατ. ευρώ, προκειμένου να αυξηθούν σημαντικά οι εκτάσεις θερμοκηπίων τα επόμενα χρόνια στη χώρα.
Ο προϋπολογισμός της δράσης ανέρχεται σε 600 εκατ. ευρώ, με το 50% της χρηματοδότησης να προβλέπεται να καλυφθεί από το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης (ΠΑΑ), το 35% από τραπεζικό δανεισμό και το υπόλοιπο 15% με ίδια κεφάλαια των αγροτών που θα επιλέξουν να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα.
«Τα 300 εκατ. ευρώ θα προέλθουν από το ΠΑΑ και αυτή θα είναι η πρώτη φάση», σημείωσε ο κ. Τσιάρας, τονίζοντας πως στόχος του υπουργείου είναι ο διπλασιασμός των εκτάσεων θερμοκηπιακών καλλιεργειών.
Σήμερα, η θερμοκηπιακή καλλιέργεια στην Ελλάδα αντιστοιχεί σε μόλις 49.000 στρέμματα, ενώ μέσω της δράσης που αναμένεται να προκηρυχθεί, η κυβέρνηση στοχεύει στη σημαντική αύξηση της παραγωγής, την εξοικονόμηση ενέργειας κατά 30%, τη μείωση της κατανάλωσης νερού, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την προστασία του περιβάλλοντος.
«Επενδύουμε στη θερμοκηπιακή καλλιέργεια γιατί ο χώρος των οπωροκηπευτικών είναι ο πιο προνομιακός για τις εξαγωγές», πρόσθεσε ο υπουργός, εξηγώντας πως οι εξαγωγές φρούτων και λαχανικών αυξήθηκαν στα 3,2 δισ. ευρώ το 2023 από 2,22 δισ. ευρώ το 2019.
Εν κατακλείδι. Για άλλη μία φορά επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε ένα υπαρκτό ζήτημα όπως είναι το έλλειμμα σε προϊόντα από θερμοκηπιακών καλλιέργειες με «λεφτά από το ελικόπτερο» τα οποία θα ριχθούν για την κατασκευή θερμοκηπίων χωρίς να συντρέχουν παράλληλα και οι αναγκαίες προϋποθέσεις αυτές οι επενδύσεις να αποδώσουν για να επιτελέσουν το σκοπό για τον οποίο (υποτίθεται) ότι υλοποιήθηκαν.
