Του Δημήτρη Πετσέτα
Πήρε μετάλλιο ο Θοδωρής Τσελίδης… Ναι, αλλά δεν είναι Έλληνας, είναι Ρώσος. Πήραν μετάλλια τα παιδιά της κωπηλασίας… Ναι, αλλά δεν είχαν βοήθεια από την Ομοσπονδία. Πήρε μετάλλιο ο Λευτέρης Πετρούνιας… Ναι, αλλά δεν πήρε το χρυσό. Πήρε ασημένιο μετάλλιο ο Απόστολος Χρήστου… Ναι, αλλά είπε ότι θα είχε εγκαταλείψει το κολύμπι αν δεν είχε τη βοήθεια του Ολυμπιακού και αφιέρωσε το μετάλλιο στην επέτειο των 100 χρόνων της ομάδας του. Πήρε μετάλλιο ο Μανόλο Καραλής… Ναι, αλλά η μάνα του είναι από την Ουγκάντα, χώρια που είναι και αυτός γαύρος. Πήρε χρυσό μετάλλιο ο Μίλτος Τεντόγλου… Ναι, αλλά είπε ότι δεν ήταν καλός στον αγώνα, χώρια που δεν δέχτηκε να είναι σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Ότι πάντα πανηγυρίζει με την ελληνική σημαία είναι λεπτομέρεια.
Πήγε μετά από 16 χρόνια στο ολυμπιακό τουρνουά η εθνική ομάδα του μπάσκετ, έφτασε στις 8 καλύτερες ομάδες και αποκλείστηκε από τη Γερμανία, που είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια. Είναι όλοι άχρηστοι και πρώτος ο Σπανούλης, μόνον ο Γιάννης αξίζει και ούτε αυτός είναι δικός μας… Να φύγουν και να φτιάξουμε την ομάδα από την αρχή. Ότι δεν έχουμε άλλους καλύτερους παίχτες, εκτός από 2-3 που δήλωσαν ή ήταν τραυματίες, είναι λεπτομέρεια. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα είναι πάντα καλύτεροι αυτοί που δεν παίζουν. Ότι μπορεί οι αντίπαλοι, από μεγαλύτερες χώρες – όπως είναι ο Καναδάς και η Ισπανία, η Αυστραλία και η Γερμανία – να έχουν καλύτερους και περισσότερους παίχτες, ούτε περνάει από το μυαλό μας. Ότι δεν έχουμε φτάσει ποτέ στην καλύτερη τετράδα του ολυμπιακού τουρνουά στο μπάσκετ, είναι επίσης λεπτομέρεια. Να αφήσουμε στην άκρη τα οπαδικά, να δούμε μόνον το εθνόσημο και να ακούσουμε τα λόγια του αρχηγού Κώστα Παπανικολάου, που είπε: “όταν σε καλεί η σημαία, πρέπει να είσαι εκεί” είναι σχεδόν αδύνατον.
Ήμουν παιδί και γέρασα… Αυτή τη μίρλα, τη μιζέρια και την απαξίωση των πάντων, τον ξερολισμό και την αδυναμία να χαρούμε οτιδήποτε χωρίς να γκρινιάζουμε, δεν μπόρεσα ποτέ να τη χωνέψω… Τι κατάρα είναι και αυτή, ρε γαμώτο;
