Κάπου εκεί στην Ηφαίστου, στη Βύρωνος, στην Κενταύρων, άντεργκράουντ ιστορία της Λάρισας… Γρήγορο βήμα, ταχυπαλμία και όπως όπως να εξαφανιστούμε πίσω από την πόρτα στον υγρό διάδρομο. Κόκκινα φανάρια… Ίδια σκληρότητα ίδια μυρουδιά, ίδια μιζέρια… Το στρωμένο διπλό κρεβάτι, οι παντόφλες για τον πελάτη
Στοιχισμένες στο πάτωμα, τα έγχρωμα, τα χαρτιά υγείας, η αργκώ, τα φώτα, τα πόστερς με τα γυμνά, το νερό να βράζει στη σόμπα, το στέρεο με τον Καζαντζίδη, το σαλονάκι με την υπηρέτρια πάντα επιθετική…
Πιο μέσα το κορίτσι… Με τα φουντωτά πασουμάκια και τα ρούχα της δουλειάς… Η επίθεση είναι και γι’ αυτήν, η καλύτερη άμυνα:
– Τί θέλει ο νεαρός; Αν έχεις σκοπό να περάσεις, έλα μέσα αν όχι, αλλού είναι για άραγμα!
Έχουν περάσει – σκέφτομαι – δεκα τρία χρόνια από τότε που στο μπουρδέλο πηγαίναμε για σεξουαλική δια παιδαγώγηση (ο Θεός να την κάνει… Πάνε τόσα τέρμινα από τότε που παίρναμε τα πόδια μας κι ομαδικά μετά το φροντιστήριο – παιρνάγαμε τις πόρτες με τα κόκκινα φανάρια… Τα κορίτσια, τα τόσο μακρινά – απ’ την άμυνα – τότε, περισσότερο αποστασιοποιημένες, σήμερα μπορούν άνετα να συνδιαλλαχθούν μαζί σου στα πλαίσια των δημοσίων σχέσεων που έχει ανάγκη κάθε επαγγελματίας:
– Δημοσιογράφος είπες ότι είσαι φίλε; Νάρθεις μιά άλλη ώρα να τα πουμε…
– Έξω απ’ τα δόντια!…
– Καμμιά αντίρρηση!
Το απόγευμα είχαν μαζευτεί τρείς από γειτονικά «σπίτια» στον οίκο της μιάς κυρίας κι η συζήτηση άρχιζε σιγά σιγά.
Λένε ότι, για να καταλήξει μια γυναί κα σε «σπίτι», πρέπει πρώτα να περάσει από μπάρ, να δουλέψει εκεί σαν κονσοματρίς…
– Ναι, έτσι συμβαίνει, τουλάχιστον τις
περισσότερες φορές. · Γιατί.
Για πολλούς λόγους. Μερικοί απ’ αυτούς;
– Κοίταξε, δεν παίρνεις εύκολα την απόφαση από την μιά μέρα στην άλλη να καταλήξεις εδώ… Το κύκλωμα της νύχτας σε φέρνει, σιγά – σιγά… Είναι πιο ανώδυνα να δουλεύεις σε μπαρ ή σε μπουζουκτσίδικα, να κρατάς συντροφιά κάποιους κι αν γουστάρεις περισσότερα χρήματα να πηδιέσαι μαζί τους, παρά να χαρακτηριστείς επίσημα π@@@άνα και ν’ αρχίσεις να δουλεύεις σε «σπίτι»… Μονάχα τον κοινωνικό αντίκτυπο σκέψου και θα καταλάβεις…
– Πώς έφτασες εδώ… Με τη θέλησή σου, ή με τη βία κάποιου…
– Με την θέλησή μου… Για περισσότερα χρήματα..
- Πόσους δέχεσαι καθημερινά… – Συνήθως κάνω 50 με 60 μάρκες. – Τί είναι οι μάρκες…
– Οι πελάτες, παιδί μου… Μάρκες τους λέμε…
- Πώς συμπεριφέρεσαι σε τόσους ανθρώπους.
– Επαγγελματικά… Με κάποιο ενδιαφέρον βέβαια, αλλά σίγουρα προσποιητό. Αν θες να σου πω ειλικρινά, πάρα πολύ ψυχρά… Όπως εσύ πας σ’ ένα σούπερ μάρκετ κι αγοράζεις κάποιο προϊόν γιατί σ’ αρέσει, κάπως έτσι γίνεται κι εδώ καθημερινά… Ένα σούπερ μάρκετ είναι και τα μπουρντέλα… Αν σ’ αρέσει, αγοράζεις…
Πως αισθάνθηκες την πρώτη φορά, με τον πρώτο πελάτη σου…
.Απαίσια… απαίσια! Ψυχολογικά ήμουνα ράκος κι όχι μόνο για τη πρώτη φορά, κι για όσες ακολούθησαν, τουλάχιστον μέσα σε δυο μήνες… Παλεύεις μέσα σου να δεχτείς την κατάσταση και να την ξεπεράσεις… Κάποτε την ξεπερνάς φυσικά… Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι και σήμερα δεν αισθάνομαι απαίσια. Όχι ψυχολογικά, βέβαια…
Σκέψου ότι είμαι υποχρεωμένη να ξαπλώνω με βρώμικους ανθρώπους, με μεθυσμένους, με βιτσιόζους, με ανώμαλους…
- Ικανοποιείς τα γούστα τους;…
– Όχι βέβαια… Στα μπουρντέλα το πήδημα γίνεται μόνο φυσιολογικά και με προφυλακτικό… Αλλά οι τύποι αυτοί, είναι απαιτητικοί και ζόρικοι και πρέπει να το παίζω μάγκικα για να τους τη βγω…
Τί γνώμη έχεις για τη δουλειά που κάνεις…
– Τώρα τη σέβομαι… Όπως μέσα τους την σέβονται όλοι, άσχετα αν μας αποκαλούν π@@@@νες… Είναι ιερή δουλειά… Γι’ αυτό λεγόμαστε ιερόδουλες… Αν δεν είμασταν εμείς θα γίνονταν περισσότεροι βιασμοί με τόσους λιγούρηδες που υπάρχουν…
Πώς συμπεριφέρεσαι στους πρωτάρηδες…
Ε, λιγάκι καλύτερα, απ’ ότι τους άλλους… Έχουν τρακ, δεν ξέρουν πολλά πράγματα κι έτσι δεν πρέπει να τους αποπάρεις… Προχθές – που να στα λέω… Μούρθε κάποιος πρωτάρης, πόσων χρονών λες εσύ;… Τριάντα… Έπαθα την πλάκα μου… Έτρεμε σαν πιτσιρικάς…
– Μιλάς καθόλου τους πελάτες σου; Και να το θελα, τι θα μπορούσα να τους πω σε τρία ή σε πέντε λεπτά…
– Γιατί δεν κρατά περισσότερο;
– Δεν το αφήνουμε μεις… Μόλις περάσει το πεντάλεπτο τους λέμε να τελειώνουν…
- Οι πελάτες, σου μιλάνε;
– Πολλοί, ναι… Μέχρι και προτάσεις γάμου κάνουν…
Σου προτείνουν να βγεις μαζί τους;
– Αρκετοί… Αλλά δεν νοιώθω την ανάγκη… Κι ύστερα, πού να πας;… Όλο και κάποιος θα σ’ έχει δει εδώ μέσα, όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε δείξει με το δάκτυλο…
- Νοιώθεις προστατευμένη;
– Όχι, ούτε από τον νόμο… Όταν δούλευα στην Αθήνα, ακόμα και οι αστυνομικοί ήθελαν να με πηδήξουν… Θυμάμαι ένας υπομοίραρχος δεν μου σφράγιζε το βιβλιάριο, αν δεν καθόμουνα να με πηδή ει… Αναγκάστηκα και πήγα στον διοικητή του, τον έκανε ρεζίλι… ‘Επειτα μας απειλούν κιόλας…
.· Ποιοί; Οι αστυνομικοί;…
– Ναι, οι αστυνομικοί… Σου λέει ο μπάτσος: «Διώξε τον γκόμενό σου και θα’ χεις εμένα»… Γιατί να τον διώξω ρε κύριε; Μ’ αυτόν εγώ τάχω 10 και 15 χρόνια, αυτός με συμπαραστέκεται, εσύ θέλεις να μου τ’ αρπάξεις… Έχουν μια πολύ παρεξηγημένη γνώμη για τους φίλους μας… Νταβάδες τους ανεβάζουν, νταβάδες τους κατεβάζουν… Νταβάς, όμως, είναι εκείνος που εκμεταλλεύεται δυό και τρείς γυναίκες μαζί… Ξέρεις ότι για να μην πειράξουν τους φίλους μας, τους κάνουμε ακριβά δώρα; Κάποτε, σε κάποια άλλη πόλη, ένας μπάτσος μου ζήτησε να του αγοράσω κυνηγετικό όπλο… Εβδομήντα χιλιάδες έκανε τότε…
Εδώ στη Λάρισα, έχετε τέτοια προ βλήματα;…
Όχι…
Σας προστατεύει η αστυνομία; Ναι, αλλά όχι όσο θα πρεπε… Γίνεται κάποια φασαρία κι αργεί να έρθει… Τί φασαρία…
Να, έρχεται ας πούμε κάποιος μεθυσμένος τα μεσάνυχτα… Κάνει τη δουλειά του, αλλά με τα ίδια χρήματα, θέλει περισσότερες φορές… Ή δεν σου δίνει καθόλου χρήματα…
Το αποτέλεσμα;
– Βγαίνουμε και κατηγορούμενες. Ερχεται η αστυνομία και μερικές φορές ρωτάει τον πελάτη: «Θέλεις να κάνει μήνυση;» Γιατί κύριε να μου κάνει μήνυση; Η το άλλο, που προσπαθώντας οι αστυνο μικοί να βρουν λύση μας λένε: «Έλα μωρέ, και τί έγινε αν πηδήχτηκες χωρίς χιλιάρικο;»…
Τι είδους πελάτες είναι οι Λαρισαίοι..
– Μερικοί είναι κύριοι, μερικοί είναι καθήκια, τί ψάχνεις να βρεις τώρα…
Οι περισσότεροι ποιά ηλικία έχουν;…
Οι περισσότεροι είναι νέοι. Άτομα που είναι συνεσταλμένα και δεν μπορούν να βγάλουν γκόμενα…
– Μόνο;
– Ε, μερικοί είναι κι ανώμαλοι. Έρχον ται να τους κάνουμε πράγματα που ντρέπονται να τα ζητήσουν από τις γυναίκες τους ή την γκόμενά τους
Ηλικιωμένοι έρχονται;
– Πώς. Τις προάλλες μούρθε ένας γέρος 70 χρονών «Γ@@@σέ με» μου λέει «Τί να πηδήξω, χριστιανέ μου» του λέω «που θα μου μείνεις στο κρεβάτι». ‘Ελα από πάνω και χάιδεψε με» μου λέει. Τέτοια πράγματα
– Τί παράλογο – για σένα – έχεις ακούσει από τους πελάτες σου…
. Μια μέρα μουρθε ένας και πάνω στη συζήτηση μου λέει: «Π@@@ω την κόρη μου. Να σου την φέρω να της μάθεις τα κόλπα και να τη βγάλουμε στο κλαρί. Ένας άλλος, τριάντα χρονών, την ώρα που με πηδούσε, μου λέει: «Μοιάζεις με την
αδελφή μου». «Πώς της μοιάζω» τον ρωτάω. «Έχεις το ίδιο στήθος» μου απαντάει «Ρε συ, πηδάς την αδελφή σου του λέω. «Γιατί όχι, αφού το θέλει κι αυτήν μου κάνει.
- Έχεις μόνιμους πελάτες,
- Πολλούς. Για παράδειγμα ένα δεκαεννιαράκι, μού ρχεται τρείς φορές τη βδομάδα.
– Πώς σ’ αντιμετωπίζουν έξω ιδιαίτερα οι γυναίκες…
Βρε τι έξω. Μερικές φορές βγαίνω στο μπαλκόνι, περνούν οι κλώσσες από κάτω και γυρίζει η μια στην άλλη και λέει «Αχ καλέ, μια π@@@@άνα » Ποιά είναι π@@@@ άνα μωρή. Τον εαυτό σου, που πέρασε όλο το γυμνάσιο, δεν τον βλέπεις.
– Πάντως, δεν τα πάτε καλά ούτε με τη γυναίκες των μπαρ…
. Μερικές είναι τσ@@@ες. Αυτές έχουν βγάλει τα μάτια τους με άλλες τρύπες
κι εμάς κατηγορούν σαν π@@@@νες;.. Πάνε οι πελάτες σ’ αυτές γίνονται «στρατηγοί», κάνουν μετά εμάς «αντισυνταγματάρχες»…
– Δεν το κατάλαβα…
– Κολλάνε αρρώστειες βρε παιδί μου!.. Μεταξύ μας, δεν φαίνεσαι και πολύ μπασμένος…
Έχει νταβατζήδες η Λάρισα;
– Με την έννοια που δίνει ο κόσμος όχι… Γιατί, νταβατζής, σου είπα, είναι αυτός που εκμεταλλεύεται δυο – τρείς γυναίκες… Η βάζει τη γυναίκα του να πηδιέται κι αυτός κάθεται αραχτός.
Προστάτες τότε…
– Δεν ακούγεται καλά. Φίλοι είναι… Έστω φίλοι, που τους ζουν οι γυναίκες…
– Ναι, όλες μας σχεδόν έχουμε… Αλλά αν δεν δουλεύουν, δεν είναι γιατί το θέλουν αυτοί, αλλά γιατί δεν το θέλουμε εμείς. Εγώ για παράδειγμα, τον θέλω δίπλα μου.. Αφού βγάζω πενήντα με εξήντα χιλιάδες δραχμές τη μέρα, γιατί να δουλέψει;… Δηλαδή, τα τρία χιλιάρικα μεροκάματο θα μας σώσουν; Όχι φυσικά… Όμως, αυτός που οι άλλοι λένε νταβατζή και προστάτη, όταν έρθει το βράδυ, θα κοιμηθούμε μαζί, θα συζητήσουμε, θα με ηρεμήσει. Δεν έχω εμπιστοσύνη, ούτε πιστεύω κανέναν Θέλω κάποιον, λοιπόν να είναι πλαι μου.
Ποιές πόλεις είναι οι πιο κερδοφόρες…
-Πρώτες είναι η Ξάνθη και η Κομοτηνή που έχουν στρατό και μετά η Λάρισα με την Αλεξανδρούπολη… Βέβαια, πολλή πελατεία έχουν και η Αθήνα με την Θεσσαλονίκη, αλλά εκεί τα πράγματα είναι άγρια. Στις άλλες πόλεις οι γυναίκες πεινάνε… Εχω μια φίλη στη Δράμα, που είναι μέρες, που δεν κάνει πάνω από τρείς
μάρκες.. Φαντάσου αυτή τη γυναίκα πως τα φέρνει βόλτα με τόσα έξοδα…
– Εσύ πόσα έξοδα έχεις τη μέρα…
– Κοντά 15.000 δραχμές… Αφού πληρώνω μόνο ενοίκιο 60.000 το μήνα… Βάλε το μισθό της υπηρεσίας, το ενοίκιο του διαμερίσματος που μένω…
– Είναι λογική η τιμή του ενοικίου που πληρώνεις γι’ αυτό το σπίτι;
– Δεν είναι θέμα λογικής… Είναι θέμα ποιότητας… Τα περισσότερα σπίτια στη Λάρισα, δεν έχουν παράθυρα για ν’ αερίζονται… Τα σπίτια στην Ξάνθη, που τα πληρώνεις ακόμα και 120.000, είναι σωστά κουκλιά… Εδώ είναι κοτέτσια. Δεν μπορώ να καταλάβω πως δίνουν τις άδειες καταλληλόλητας στους ιδιοκτήτες… Ασε οι ιδιοκτήτες… Σωστοί πατρόνοι. Το συμβόλαιο γράφει 15.000 το ενοίκιο, στο χέρι παίρνουν 60.000. Μας τα παίρνουν κανονικά. Κι αν αρνηθείς, δεν σου ανανεώνει το συμβόλαιο, χάνεις και το 1.000.000 που έδωσες αέρα για να μπεις μέσα…
– Υπάρχει και τέτοιο πράγμα;
– Φυσικά… Τί νόμιζες; Σαν επαγγελματική στέγη δουλεύουν και τα μπουρντέλα…
– Ακουσα ότι μερικά διαθέτουν και βίντεο, για να προσελκύουν πελάτες… Αληθεύει;
Δυστυχώς αληθεύει. Και μας τρώνε πελάτες… Χώρια που μερικές δουλεύουν και «περιποίηση»…
- Δηλαδή…
– Οχι μόνο φυσιολογικά…
– Ποιό είναι το μεγάλο σου πρόβλημα… Το ότι δεν έχω κάποια ασφάλιση… Μπαίνω με το πελάτη και δεν ξέρω αν αύριο θα μπορέσω να ξαναδουλέψω… Ξέ-ρεις σε ποιά κατάσταση βρίσκεται σήμερα η κοπελίτσα που βίασε ο Παπαχρόνης; Τρέμει ολόκληρη, από την αναπηρία… Και δεν έχει να ζήσει… Έπειτα, εκείνο που με πειράζει είναι ότι ο χαρακτηρισμός θα μ’ ακολουθεί σ’ όλη μου τη ζωή… Είναι άδικο…
– Πότε σκέφτεσαι να σταματήσεις;
εν ξέρω… Ίσως σε δύο, ίσως σε δέκα χρόνια.
– Είναι πολλές ηλικιωμένες που δουλεύουν σε «σπίτια»;
– Είναι… Και κάποτε θα πρέπει με νόμο να απαγορευτεί αυτό. Όπως το κράτος λέει ότι πρέπει να είσαι ελεύθερη ή χωρισμένη και πάνω από 20 χρονών για να δουλέψεις σε «σπίτι» έτσι πρέπει να πει και μόλις η γυναίκα φτάσει στα 50 ή τα 55 της ότι πρέπει να σταματήσει. Γιατί αφήνει να δουλεύουν οι ηλικιωμένες;… Κάτποια μέρα θα πεθάνουν στο κρεβάτι με τους πελάτες επάνω τους… Γιατί;
– Ποιό είναι το παράπονό σου;
– Το ότι δεν μας σέβονται έξω. Όταν περνάτε έξω από τα μπουρντέλα, να τα σέβεστε… Και να μην κατηγορείτε τις πο@@@νες… Γιατί κάποτε, κατηγόρησα και ‘γω μια πουτάνα και κοίτα που κατέληξα…
Η μαγεία του μπάρ
Η ́Αννα δουλεύει σε μπάρ… Οι εμπειρίες της διαφέρουν… Η συζήτηση μ’ αυτήν γίνεται στο γραφείο… Δεν έχει αναστολές… Ούτε όμως και την μαγκιά – την άνεση άλλως – των κυριών των οίκων…
– Πόσα χρόνια έχεις στη δουλειά… – Τρία περίπου… Είμαι είκοσι χρονών και ξεκίνησα στα δεκαεφτά μου…
– Πώς;
Βρισκόμουνα σε σύγκρουση με τον πατέρα μου… Εγώ ήθελα τα τσιγάρα μου, ήθελα τα ρούχα μου, χρήματα τέλος πάνττων να πιω ένα καφέ… Ο πατέρας μου ασχολείται με την γεωργία – με τα καπνά συγκεκριμένα… Δεν είναι οικονομικά ευκατάστατος… Έτσι βγήκα στη νύχτα.
– Πώς βγαίνουν οι περισσότερες κοπέλες…
– Από τους νταβάδες… Τις ρίχνουν από κοριτσάκια, δεκάξη – δεκαεφτά χρονών… Δουλεύουν με την βία στην αρχή, στα μπαρ, στην βίζιτα στη συνέχεια.
Πώς γίνεται αυτό;…
– Κάποια κοπέλα συναντάει ξαφνικά ένα τύπο, τα μπλέκουν, αγαπητιλίκια στην αρχή, ξέρεις τώρα, κανά δυό μήνες μέχρι να πάρει τον αέρα η κοπέλα… Μετά, τα μπαρ, τα ξενοδοχεία, οι βίζιτες… Όλα με την βία φυσικά… Η με τον φόβο… Η α-όμα και με την καψούρα. Βέβαια, τις περισσότερες φορές πέφτει ξύλο. Και στο φινάλε, δεν παίρνουν μία οι πιο πολλές…
-Δουλεύεις σε μπαρ… Τί σου ζητάνε οι πελάτες;
– Να μου βάλουν χέρι και να με πηδήξουν.. Εγώ, όμως, τους κρατάω μόνο συντροφιά στο τραπέζι…
Τί τους λες;
– Πουλάω παραμύθι…
– Οι άλλες;
– Οι περισσότερες πέφτουν, για δυό ή και για τρία χιλιάρικα…
– Εκτός από όλα αυτά, τί άλλο λένε οι πελάτες του μπαρ, τί συζητάτε…
– Κυρίως τα προβλήματά τους…
– Γιατί έρχονται…
– Γιατί δεν τα πάνε καλά με το σπίτι τους ή γιατί θέλουν να πηδήξουν καμιά γυναίκα.
– Τί ηλικίες έχουν συνήθως…
– Οι περισσότεροι είναι πάνω από σαράντα. Φυσικά, έρχονται και άνδρες 20 και 30 χρονών.
– Μέχρι πόσα σου πρότειναν για να πας μαζί τους…
– Ακόμα και πενήντα χιλιάδες… Δέχτηκες;
Οχι…
– Γιατί;
Δε με ενδιαφέρει να πηδηχτώ με κανέναν. Εγώ κοιτάω να δουλέψω άλλα δύο χρόνια και μετά να σταματήσω…
- Το βρίσκεις εύκολο; –
Ναι. Όχι όμως αν βγω στη βίζιτα ή καταλήξω σε κανένα «σπίτι»…
Τότε γιατί…
– Είναι γλυκό το χρήμα…
– Τί τιμή έχει σήμερα η βίζιτα…
– Ανάλογα με τον πελάτη και την κοπέλα. Ξεκινά από 5.000 και φτάνει μέχρι 10.000 δρχ. συνήθως. Αν είναι για όλη τη νύχτα ίσως και περισσότερα. Κάποτε οι ρώτησα μια κοπέλα. «Πώς τα παίρνεις το χρήματα, τί λές στον πελάτη;» «Κανένα πρόβλημα – μου λέει – κανονικά. Μπαίνουμε στο δωμάτιο, του λέω την συμφωνημένη τιμή, βάζω τα χρήματα στη τσάντα και τελειώνει η ιστορία».
Είσαι παντρεμένη;
- Ημουνα… Παντρεύτηκα στα δεκατρία μου… Ο άνδρας μου ήταν χωροφύλακας σκοτώθηκε με μηχανή όταν ήμουν δεκαεφτά… Εχω ένα γιο μαζί του, ζει με την μάνα μου…
- Ξέρουν οι δικοί σου τη δουλειά που κάνεις;
Ναι, αναγκάστηκα να τους πω. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά… Χανόμουν όλη τη νύχτα.
Εσύ από ποιόν μπήκες στη δουλειά;
Από μια κοπέλα… Ήμασταν φίλες. Αυτή δούλευε σ’ ένα μπαρ, στο Βαρδάρη. Κάποιο βράδυ μαζί της, με γνώρισε στο αφεντικό της, ε κι έτσι άρχισα…
κι εγώ είχα ανάγκη από χρήματα. Με πή αφεντικό της, ε κι έτσι άρχισα…
Ποιά ήταν η πρώτη σου εμπειρία;…
– Μ’ έναν ηλικιωμένο, καμιά εξηνταριά χρονών… Εγώ έκλαιγα… Με ρώτησε αν ήταν η πρώτη βραδυά και του είπα ναι. Παράγγειλε σαμπάνια, σχεδόν δεν μ’ άφησε να πιω για να μη μεθύσω κι ύστερα παράγγειλε κι άλλη… Μου μιλούσε συνέχεια. Ούτε καν με άγγιξε. Στο τέλος μου λέει «να σταματήσεις, δεν κάνεις για δω μέσα». Εγώ βέβαια δεν έφυγα… Την δεύτερη βραδιά πήρα περισσότερα χρήματα και την Τρίτη ακόμα πιο πολλά κι έτσι αποφάσισα να δουλέψω στα μπαε, να κερδίσω κάποια χρήματα…
. Τότε ήσουν 17 χρονών… Δεν είχε μπλεξίματα με την αστυνομία;
– Πως, είχα… Κάποιο βράδυ μπούκαρε η ασφάλεια, μου ζήτησε την άδεια… Ποιά άδεια… Εγώ ούτε ταυτότητα δεν είχα τότε. Τέλος πάντων, τα μπάλωσα κείνο το βράδυ, αλλά αναγκάστηκα να φύγω από την Θεσσαλονίκη… Πήγα στις Σέρρες. Η ταν πιο ήσυχα εκεί, έπαιρνα 3.000 δρχ. και ποσοστά, ήμουνα και πίσω από τον πάγκο, δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα… Μετά δούλεψα σε μπουζούκια…
– Η φίλη σου;
– Σήμερα δουλεύει σε «σπίτι»… Δεν έπρεπε όμως… Πηγαίνω και την βλέπω συχνά…
- Είπες ότι δεν παίρνεις βίζιτες… Γιατί;
– Σιχαίνομαι… ‘Αλλοι είναι άπλυτοι, άλλοι είναι μεθυσμένοι… Κι ύστερα φοβάμαι.. Κυκλοφορούν τόσες αρρώστιες…
– Κι ο ιδιοκτήτης, δεν αντιδρά; Είναι κοινό μυστικό πια ότι έτσι ζουν τα μπαρ…
– Κάνω εξήγηση απ’ την αρχή, ότι δεν παίρνω βίζιτες…
- Πόσα παίρνουν οι ιδιοκτήτες από μια βίζιτα…
– Τα μισά…
- Οι νταβατζήδες, τί ρόλο παίζουν σ’όλα αυτά;
– Τον γνωστό… Τρώνε τα χρήματα της κοπέλας. Αλλά δεν φταίνε αυτοί… Οι γυναίκες φταίνε… Μην πάμε μακρυά, πριν είκοσι μέρες δούλευα με μια κοπέλα. Της γυάλισε ένας εικοσάρης πού ρθε στο μπαρ και δεν ήξερε ν’ ανοίξει το στόμα του, του ρίχτηκε και τώρα τον έχει στο ξενοδοχείο και τον ταΐζει… Αυτός τώρα, γιατί να μη γίνει νταβατζής;… Αφού θάχει το χαρτζηλίκι του βρέξει – χιονίσει! Προχθές χάλασε τ’ αμάξι του, πήγε αυτή και του το φτιαξε… Ακούμπησε τριανταπέντε χιλιάρικα… Γιατί, λοιπόν, το παιδί να μη μάθει έτσι; Πάει τώρα αυτός, πήρε τον δρό μο του…
Και η προστασία;
– Ποιά προστασία και πράσινα άλογα…
Δεν σούτυχε ποτέ να χρειαστείς βοήθεια και να μην την έχεις;
– Πως… Μια φορά στην Καβάλα… Κάποιο βράδυ ήρθε στο μπαρ, ήπιαμε μαζί και μου ζήτησε βίζιτα… Εγώ αρνήθηκα, εν κείνος είχε φτιαχτεί κανονικά, άρχισε να με τραβάει, μπήκε στη μέση το αφεντικό μου αλλά που να τον κάνει καλά… Τελικά, με πήρε μαζί του, με πήγε σε κάτι χωράφια, και μ’ έφτιαξε, με βίασε δηλαδή… Το πρωΐ, πήγα στην ασφάλεια, τον κάλεσαν εκεί, έγιναν δικαστήρια μετά… Εφα-γε εφτά χρόνια φυλακή…
Πώς σ’ αντιμετωπίζουν οι πελάτες…
– Σαν πο@@@άνα… Όμως, υπάρχουν κι άνδρες που μου μιλάνε μ’ ερωτισμό, όπως στο κορίτσι τους…
– Τί λες συνήθως στους πελάτες… · Πράγματα που θα τους κάνουν να ρθουν και την άλλη μέρα…
Πώς τους αποκαλείς…
-Μανάρι… Παίδαρο… Τέτοια…
– Αν ερχόμουν απόψε στο μπαρ που δουλεύεις, τί θα μού λεγες…
– Για τη δουλειά σου, για το κορίτσι σου, για το πως περνάς τη μέρα σου…
– Κι αν σούλεγα ότι θέλω να κάνουμε έρωτα;…
– Με σένα συγκεκριμένα; – Ναι…
– Θαρχόμουν… Γιατί είσαι μανάρι… Αλλά χωρίς χρήματα και χωρίς να βρεθούμε άλλη φορά…
– Πού σημαίνει;…
– Σημαίνει ότι θ’ αρχίσουν να πάνε όλα στραβά… Ίσως τη δεύτερη φορά να μην υπάρχει έντονος ερωτισμός, ν’ απογοητευτείς ή ν’ απογοητευτώ… Αν υπάρχει ερωτισμός, ακόμα χειρότερα… αρχίζει το δέσιμο και γω φοβάμαι…
– Επειδή συμβαίνει να πιστεύω ότι υπάρχουν κι άλλα… μανάρια, τί θα μπορούσα να υποθέσω…
– Κοίταξε, δεν συμβαίνει συχνά αυτό… Γιατί τα μανάρια που συχνάζουν στα μπαρ, τις περισσότερες φορές είναι σκέτες λέρες… Το κομμάτι τους κάνουν… Αν πάω μερικές φορές με άνδρες που γουστάρω είναι γιατί, είμαι κι εγώ σαν όλες τις γυναίκες, που έχουν ορμές και θέλουν να κάνουν έρωτα…
– Δεν έχεις φίλο;
– Ναι, έχω…
– Τότε, ποιό το πρόβλημα…
– Να, δεν βρισκόμαστε συχνά… Μένουμε σε διαφορετικές πόλεις κι ύστερα αναγκάζεται να ταξιδέψει συχνά… Είναι μια σχέση τρυφερή, μ’ ανταλλάγματα καθαρά συναισθηματικά…
– Γιατί δεν ζεις μαζί του;…
– Έχω ένα παιδί, μην το ξεχνάς αυτό… Και σίγουρα, ποτέ δεν θα το αγαπήσει όσο εγώ…
– Τί σκέφτεσαι να κάνεις όταν σταματήσεις τη δουλειά της νύχτας…
– Ν’ ανοίξω ένα κατάστημα – μαζι με την αδελφή μου…
– Τί γνώμη έχεις για τους Λαρισαίους;…
– Πολύ ευκολόπιστοι, αλλά και πολύ παραμυθάδες είναι βρε παιδί μου… Αυτό το «θα σε πάρω από τη νύχτα, θα σε κάνω κυρία», κάτω από την γλώσσα το χουνε…
– Για τ’ αφεντικά;
– ́Ετσι και μετράς σα γυναίκα, πρώτοι αυτοί θέλουν να σε «φάνε»…
– Πού υπάρχουν τα καλύτερα μεροκάματα;
– Στην Κατερίνη, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα, την Κοζάνη, την Πτολεμαΐδα…
– Συγνώμη για την ερώτηση, αλλά γιατί φοράς βέρα;…
Αγαπούσα τον άνδρα μου και θέλω να τον θυμάμαι…
Σκέφτεσαι να ξαναπαντρευτείς;
– Όχι… Θέλω να φροντίσω μόνη μου το παιδί μου, να το σπουδάσω, να ζήσει καλύτερα από μένα…
Τελικά, τί σου απέδωσε οικονομικά μέχρι τώρα η δουλειά της νύχτας…
Αρκετά… Βοήθησα σημαντικά τον πα-έρα μου, βοήθησα τον αδελφό μου ν’ ανοίξει κατάστημα, βοηθάω την αδελφή μου που σπουδάζει στην Ιταλία, αγόρασα σπίτι, έχω στην τράπεζα κάπου 2.500.000 δρχ…
– Γιατί δέχτηκες τούτη τη συζήτηση…
– Δεν ξέρω… Ίσως από περιέργεια…
– Τελικά, όμως, δεν πρέπει να σ’ έκανα να αισθανθείς ωραία μ’ όλα αυτά…
– Το άσχημο δεν είναι να τα λες, αλλά να τα κάνεις…
- Από το περιοδικό Στιγμές (Ιούλιος 1987) – Αχιλλέας Τραγούδας
